yaz ellerini öper, duvarlar ne çok sessiz
bir gülistan gibi çiçeklenirim sana!
çocukluk bir sargý bezi, hüzünlerini kapatýr
insanýn kanadýðý yerde baþlar gül ölümleri
küçük bahçelerde, aðaçsýz gökyüzlerinde
sokaklarýn gamzesine sürtünerek gelir kuþlar.
sen Gönen’de doðdun, bense herhangi bir dizede
-müstakil sözcüklerde oturmanýn tertemiz havasý-
kerpiç duvarlarla çevriliydi en ortak yanlarýmýz!
söyle Seyfettin, hangi terziye biçtirdin dilini?
bulutsuz havalarda
cumbalardan baktým sürekli kendime
-yalnýzlýk sokaktan geçen bir eskici gibi çok gürültülü-
akþamlara kadar top oynadým kalbinde annemin.
köhne mekteplerde dayak yiyen anýlarýna
yataklýk ettim günceli çocuklarýn.
söyle Seyfettin, hangi bahçeye gömüldü gözyaþlarýn?
Ant! hatýrlýyorum yaramaz çocuklar olduyduk
dizlerimizde kýzýl bir kurdale gibi dururdu
taþlarýn suskun hikayeleri!
ben çocuktum, sen çocuk, hayat ak sakallý bir dede
neyimiz vardý birbirimizi sevmekten baþka?
sen Gönen’de doðdun, ben bir þiirin dibinde
derin anlamlarý olmalý geçmiþe tutsak olmanýn!
yaz ellerini öper, duvarlar ne çok sessiz
renkler bile deri döker böyle zamanlarda!
oysa durur mu hala o hatýra, o masum oyun
sol elinin þehadet parmaðýnda?
Ant olsun ki bir tek Gönen bilecek bunu!