ZAMAN VE YALNIZLIK "İKİ ÖLÜMÜNE AŞK "

Ellerimde ufalýyordu zaman
Terk edilmiþ masum bir âþýk gibi gelirdi içten içe.
Gözlerde içten aðýr aðýr akan yaþ,
Sözlerde ise keskin bir titrek sýzý.
Küçülüyordu git gide .
Kayboluyordu zaman avucumda buharlaþan yaðmur tanesi gibi,
Kimi zaman terk ediyordu beni yalnýzlýða.
Susuyordu dünya dönmekten acizce.
Gökyüzüydü düþten beyaz yeni gelinlikler gibi,
Denizlerdi yalnýzlýða mahkûm olan.
Bir gün bir kasaba bir gün zamansýzlýða hasret çorak bir göl.
Bir türlüydü kavuþamayan koca yürekli þair ruhlu âþýklar!
Satýr satýr düþüyordu kelimeler sayfalara,
Kafiyelerdi her köþeyi kuþatan yalnýzlýkla.
Zamandý bu zalim yalnýzlýðýn düþmaný.
Ne zaman kaybolsa yürekler hep onu dilerken,
Âþýklardý zalim yalnýzlýðýn esaretine mahkûm.
Solgun sonbahar yapraklarýydý ayrýlýðýn alameti.
Sokaklardý yalnýzlýðýn izleriyle süslenmiþ sessiz ve kap karanlýktý.
Zamandý bu acýlarýn bileþkesi ruhlarýn,
Nereye gizlenmiþse bilinmez hep de silinip gidendi.
Gün batýmýnýn son saatleriydi sanki gelen bir ölüm haberi.
Yalnýzlýk yine yapmýþtý anlaþýlan.
Bir âþýk daha yenilmiþti yalnýzlýðýn fani ölümlülüðüne.
Kor olup tutuþmuþtu maþuk.
Zamansýzlýðýn girdabýnda uçurumlarýn kesiþtiði yerde bulmuþtu kendini.
Zamandýr bu ayrýlýðýn tek çaresi.
Amma lakin oda göçüvermiþti bu dünyadan.
Maþuk için baþka bir çare de kalmamýþtý.
Gökyüzünden bir ýþýktýr yükselen,
Usul usulca elini uzatan.
Zamansýzlýðýn kesiþtiði anda kaybolmuþtu birden o eli tutamadan,
Uçurumun tam dibinde buldular onu.
Bedeniydi sadece tutsak olan.
Aþýðýnýn ardýndan maþuku da göçmüþtü zalim yalnýzlýktan!
Bedenini uðurlayanlar arasýndaydý görünmez aþýðý.
Topraða gömdükleri gece buluþacaklardý belki de .
Zaman yine yalnýzlýðýn perdesinde kayýptý.
Kaçýþý yoktu tüm insanoðlunun.
Yalnýzlýktý bizlere nefes kadar peþimizde olandý belki de…

Sosyal Medyada Paylaşın: