Güz rengi ömrümün kýyýsýnda
Dolaþýyorum ;
dünden kalma yarýnlarýn kayýðý ile..
Sabahýn beyazýný çekip alýyorum
mavinin derinliðinden.
Çiziyorum umudun resmini tuvalime
renklerin kokusu okþadýkça ruhumu.
Kýsacýk Ben’i
sýðdýrýyorum upuzun gölgeme.
Sevgi ve güven fýrçasý ile
boyuyorum bulutlarý yedi renge.
Bir dilek tutup þiirden
Gökkuþaðýyla geçiyorum içinden.
Baþakla söyleþen güneþ gibi
Uyuyorum rüyasýz
saymadan geceleri.
Yüreðimdeki sýcaklýkla
bütünlüyorum evreni.
En teselli bulduðum mevsim
acýtsa da tenimi.
Toprak bir kaba gömüyorum
acýnýn sinsi ellerini.
Sevinç dünlerimde kalýyor keyfe keder kuþlar.
Deðiþtiriyorum gerçeðe bakan gözlerimi.
Göremesem de sevgiyi;
vazgeçmiyorum sevmekten.
Sevmeyi bilemeyen
göðsüne nasýl sýðdýrýr ki güzellikleri..?
O yüzden öpemediðim ne kadar çiçek varsa
size de aþk olsun emi..!
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.