Mor takvim
gölgeme çivilenmiþ ruhumun çýkýp gidemediði aynasýnda kendimi onarýyorum
tenimin uzaðýnda hiç okþanmamýþ düþleri kýrýp güne kapanýyorum
ölümün koynundan koparak gelen depremlerle vuruluyor gece
kalbimde yangýnlar gözlerimden öperek susuyor bahara
dokunduðum her resim vedaya kirlenirken
küçük özlemler dolduruyorum mor akþamlara
zamanýn saçlarýna böyle bulanýrken
içimde bir çocuk annesini kaybediyor
son cesettir deyip yýlgýn anýlardan kendime dönüyorum
rüzgarýn gövdesinde yaþlanan dal oluyor þiirlerim
ve...
bir þehrin aðustos aðzýnda
belli belirsiz tozlanýyorum
yaðmalanan sabrýn takviminden geçip
yanýmdaki saatleri sevdaya tararken
koþar adýmlarýmdan sýzan aklým kýyamet kadar yakýným heveslerime
ikindi vaktine düþen parçalarýn ýslýðýnda bileniyor umut
her yeni seviþme tutuldukça kanýma
bir çocuðun nabzýndan yarýlýyor gök
sonsuza iþlenen þimþeklerin kývýlcýmýnda dans ediyor gece treni
kendimle yaralanýyorum nini söyleyen anýlara
ayazlarým çakýyor kol gezdiðim bulutlarda
telaþlý karanlýklarýn geniþleyen tenhalýðýnda soðuk oluyorum
ve...
yeryüzüne daðýlan bir ateþten
tebessüm açýyorum
.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.