Çarem benim
çarem benim
zaman zaman, çekilirim ya sularýmdan
meçhûl istikâmete
yýkýlýrken yere yaþam bende
dudaðýma deðer can suyun
sýð sularýmdan çekilip, açýlýrým enginlere
yeþillenir yeniden, omuzunda yaþamým
çarem benim
karanlýðý yakar gözün, ýþýk çakar menzilimde
sen hep böyle, ilk gün gibi
bu gün de ayný yönde
bakýþlarýn ve aþkýn taze bahardan
kendine kýyar
buza kesen suyu kýran, sýcak testere elin
sabah yüzün/ den yansýr rengârenk hâlelerin
hayat þakýr, bir çoban çeþmesi dilin...
çarem benim
zaman ki, uzayan yokluðunda asýr
sað yaným / sol yaným / güneþim / ay’ým
gün kokmazsa, bir gün sende
kesilirse üzerimden ýþýðýn
göremezsem gök yüz’ ünün maviliðini
buz kesiðine dayanamam yaþamýn
çýkýp giderse eðer, benden önce soluðun
çýkarýp kökümü yaþamdan,
çaresiz / siyaha çalarým beyazýmý
vurdurup yaþama boynumu, gelirim sana
çarem benim
tükenirsen, sen beni yaþatan
yaþama boyun eðmem
bil ki, keserim soluðunu o an ben de
Hâdiye Kaptan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.