seneler geçti giti Hiç bitmek bilmeyen çocukluðum kurulan yer sofrasý ne varsa yenen aþýmýz yanan küçük sobamýz etrafýný saran çocuk kardeþler hele bir vardý ki kenarda oturmuþ soðuða aldýrýþ etmeyen Yada yýllara yayýlmýþ elinin içinde bir top yumak olmuþ acýlarý sitem edecek kimi var ki Rüzgara savrulsa nereye gidecekti içindi ki buzullarý eritebilir miy di dipsiz kuyudan çýkabilir miydi soðuk odasýnda gün yüzüne uçabilir miydi Mutlu gözüken mutsuz olan bir kadýndý Güneþin hasreti özlemiydi Ne bir gün gördü Ne onu anlayan çocuklarý ne de onun yaralarýný saran bir el var dý Kendinden baþka kimse yoktu Çocuk yaþta evlenip oyuncaklarý bile olmayan Radyo sesiyle bütünleþen Bazen de düþüncelere dalan Unutamadýðým çocukluðumun azýcýk kaleminden mutsuz gelen mutsuz giden küçük gelindi
Sosyal Medyada Paylaşın:
meral melek kaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.