Kış güneşi Ve Huzur

Ýncedir kalbin zarý,
Bir maral yürüse sessizden, yýrtýlýr.
Çýrpýnýr günahýyla ruhun.
Yüzüne bir kývrým daha eklendiðinde anlarsýn hayatý.
Kýnýna giren bir kýlýç gibi deðildir bu.
Minareler devrilmiþtir yüreðinde,
Avluda bir köpek gibi dolaþýr ruhun.

Sývýlaþan bir tendir ötesi,
Uçup giden uyuþmuþ bir kol…
Kendi necasetinle temizlenmeye kalkarsýn,
Aynaya düþen ne varsa,
Mideni bulandýrýr artýk.

Esfel-i safilin bakýþýdýr bu,
Yeis olsa diye dua eder insan .
Ama kendi vücudundan çýkmak isteyene kadar sürer sancýsý.
Hangi toprak seninse gidip,
Yeniden yaratýlmak istersin.
Hangi su, gözyaþýna verilmiþse,
Bulup, kurutmak istersin.

Telafiler vardýr, karýnca yükü gibi aðýr,
Kývançla taþýyamadýðýn bir aþk.
Vefasýz biri olduðunda anlarsýn,
Bulutlarýn neden siyahýný sevdiðini.
Bazý kelimeler birleþip,
Adýna çekilmiþ bir fiille söylenemez,
Burada, hakkýn yoktur artýk.

Özür dileyecek hatalarý olmalý insanýn
Yüzünü kaldýrýp gösterebileceði.
Ama
Kabuklu bir böcek gibi
Bir kaplumbaðanýn korkusu
Bir deve kuþunun saklanmasý gibi
Kaçarsýn.

Huzur, bir af dilencisidir, her zaman,
Affedebildiðinde.
Mizana koysan sefaleti
Aþka verilmiþ ecirlerin karþýlýðý olur.
Kýþ güneþini selamlarsýn
Bir tebessüm olur yaratýlýþýn.
Huzur gelip diz çöker saðýna
Affedebildiðinde
Merhamet ettiðinde.
Yeniden yaratýlýrsýn.


Ahmet Serdar OÐUZ / TOKAT
Sosyal Medyada Paylaşın: