KİTAPLAR DOLUSU SEVMİŞKEN...

Neferi iken sevincin
Mutsuzluðuma kat çýktýðým günbegün
Ansýzýn sönen bir yangýn ve de
Oysaki mahþer yeriydi cihan günler evvel
Hoyrat bir rüzgâr ki esefle esen içimde
Gönül koyduðum sadece içimdeki rüzgâr
Meðerse meþakkatle oymuþ beni bana sunan
Savrulduðum dað tepe
Nakkaþý aþkýn
Bazen sadece kendime duyduðum öfke
Elbet itirafýn milattan önceki isyaný
Ýçerlediðim sadece kendimdi
Sevdikçe rahmeti ve evreni
Daha çok sevilmek ne ki?
Ýnsan kendini sevmedikten sonra gidemezken bir adým ileri.

Mahcup bir vaveyla yüreðimi kundaklayan
Çalý süpürgesi gibi esefle yerleri süpürdüðüm:
Ah, o perçemi yok mu ruhumun?
Paçavra bildiðim içimdeki saklý mevsim.
Peçesinin ardýna g/izlendiðim bilinmez
Üstelik yol iz de bilmeden sevebilmenin
Meali.

Sözcükler akan gözümden
Yaþ niyetine silip de kâðýda döktüðüm
Binlerce renk ve resim ve mevsim
Kaybolduðum ne ki dünün nezdinde?
Kopan kopçasý þu yüreðin
Ýþte takýlý kaldýðým rahmetin izinde
Yürüdüðüm tek tesellim
Üstelik tecelli eden neyse
Baþým gözüm üstüne
Serzeniþim de yok artýk ne kendime ne kimseye
Yaþanmýþlýkla iþtigal
Gerçi yaþayýp da ne gördüm ki?

Çok þey elbet:
Misal…
Ýçimdeki gök kuþaðý eþlik eden bir ömrün nezdinde
Huzurun eþiðinde düþüp de yeniden ayaða dikildiðim
Bir uçurumsa içine düþtüðüm,
Kendi rüzgârým elbet aralýksýz esen
Geçtiðim yamaçtan.
Cennetse elbet;
Ýçimde saklý
Elbet firarý ruhumun hece hece.

Yazmak ne ki?
Ben kitaplar dolusu sevmiþken kâinatý
Nihayetinde kitap misali okurken içimi
Elbet idraki geç oldu ama bu mürþidin
Zamaný gelmiþ meðerki.

Öznem hep de var olan:
Bazen açýk seçik bazense en gizlisinden
Kaçtýðým hayatla aramdaki o kalýn duvar
Yaþadýðým kadar
Sevmenin mealidir yazan kalem
Kalesi elbet o mahzun çocuðun
Yaný baþýymýþ elbet Rabbinin.



Sosyal Medyada Paylaşın: