GÖKYÜZÜNÜN DİNMEZ FERYADI
Yaðmur saklar sanki zamaný
Hýþým hýþým içime sinedururken
Sislere karýþýk karanlýk bir sokakta
Adým adým içlere gömülürdük yine.
Ne çeliþkili zamanlar vardý
Yalnýzlýk birer cellat gibi peþimi býrakmazdý
Ufacýk bir çocuðun derin hisleriyle
Kalbim hep derin âlemler peþinde.
Oyuncaðý alýnmýþ yetiþkin bir çocuktum bazen
Uçup duran kar taneleri için dua ederken
Ne olurdu sanki yeryüzüne varýp kaybolmaktý karanlýk bir gecede
Bazen hýçkýrmak gibiydi bu hayat neydi diye.
Sebebi yoktur yalnýzlýðýn hikâyesi
Düþüncelerin irili ufaklý yollarýnda
Her adýmda hasretle bakardým ben.
Yaðmurlarýn hikâyesiydi bu zaman
Eline bile dokunamadan kuruyup giden
Uzaklara çok uzaklara doðru gözlerdir dikilen.
Hayat bazen böyle acýmasýzdýr hep.
Elimi açýp tutabilir miydim onu.
Kaç sefer karanlýk aðaçlarla dolu bir yoldan
Daðlarýn prangalý tepelerine doðru
Hep onu bulabilmek için giden ben.
Vardýðým anda da yine silip giden
Sadece yanaðýmý ýslatan o masum þeysen
Ruhlar yorgun, bedenler yýlgýn mý yýlgýn.
Kaç bahar senin özlemiyle geçti bir bilsen.
Kaç vakit rüyalardaydýn
Kara bulutlarýn ardýndaki o selden
Kaçmak zordur ayrýlýðýn eþiðinden.
Güneþ fýrsat kollar silahý aðýr
Birer ateþ topu mevzi rinde
Kaç gecedir seni dinledim kim bilir.
Lakin artýk güneþ
Onun esiriyim.
Kara kara bulutlar daðýlýrken an ve an
Göðe doðru kaybolurken sen
Silinip gider hayat yeryüzünden.
Hançerlenmeye hazýrdýn hep sen
Vurdun hançeri kanattýn yine gözlerimdeki kara geceyi
Yýldýrýmlar, þimþekler bile yoksunluk sendromundayken
Yine fýrsat kollarken güneþ
Ruhlardan aðýr aðýr silinirken sen.
Yine bir þafak doðarken yeni yalnýzlýðýma
Sabahlara güneþ aðýr aðýr hâkim olurken
Gözlerdeki akan yaþlarda kalýrken sen.
Güneþe doðru bir musalla taþý kurulurken
Göçüyorken diyardan sebepli sebepsiz
Ardýmda söylenen bu kim, kimsesiz
Yýldýrýmlar, þimþekler yasta, tedirgin
Kaç gece oldu kim bilir o hainlik sensizlik
Geceler tarumar, ruhlar ateþten kor
Göçmekten yorgun bir beden uðurlanýrken yine.
O musalla taþý ki kaç beden geçti her seferinde
Geceler kahýr birer ölüm fermaný
Gündüzlerse hain birer yaðmur düþmaný
Geçmiþle geleceðin bilinmez köþesinde
Yükseliyorken bu tabut
Güneþin sebepsiz bir kederinden
Aðlamak yersizdir bu kahredici gölgeye
Kaç vakit kaldý ki ölmez denilen bu bedene.
Güneþ yakýyorken eþsiz yerle kaplý zamaný
Kaç kere söylendiyse o sözde
Dualar aþmýþsa eþsiz gök kubbeye
Yine bir yaðmurun emareleri ki belli
Belki doðardý o zaman
Kesiliyorken beden,
Yas tutuyorken karanlýða
Kaç kere dillendiyse
O fani ruha bak.
Güneþe doðru silinip giderken gözler
Artýk o bedende deðildi akýp amansýzca giden
Ýçim sýzlarken sebepli sebepsiz
Kaç kere düþlenirdi o keþifsiz derinlik
Iþýklarý kurutuyorken bedeni
Ardýnda doðuyorken kalp
Geçip kayboluyorken hayat örgüsü
Göçüyorken koca bir ruh
Dilleniyorsa ateþlerin ülküsü
Sarýyorsa bu ateþten gömlek
Bir daha susuyorsa yaðmurlar
Göçmekten yorulduysa o an
Susmak derin bir bedene tutsaksa
Gözyaþlarýn artýk bir hükmü kalmadýysa…
11.10.2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.