Kimse bilmez benim düþ kýrýklýklarýmý… Beynimdeki kuytulara sakladýðým, Kimliksiz düþlerimi, Ve esaretini tenimin; Öpüþsel doyumsuzluklara… Aðladýðýmý da bilmezler örneðin; Yataðýmýn en sen dolu köþesine sokulup, Yastýðýmýn bir sen kokuþlu tarafýný ýsýrmak suretiyle…
Bilmezler içimde taþýdýðým küçük kýzý, Birilerine göre ben mutlu deðilsem; Çoðu insan zaten mutlu deðildir dünyada… Çünkü ben özelimdir, Ve ayrýcalýklar ülkesinin þýmarýk prensesiyimdir, Onlara göre… Dedim ya bilmezler, Ýçimdeki küçüðün; Aslýnda sümüklü bir sokak çocuðu olduðunu…
Kutsayýp dururlar mesela; El deðmemiþ bir güzellik olduðumdan; Ve bakire Meryem’in asaletini taþýdýðýmdan, Dem vurular… Bilmezler yani; Hüznün sokaklarýnda, Bir avuç mutluluða, Kalbini pazarlayan ahlaksýz bir fahiþe olduðumu, Bilmedikleri gibi….
Ve kimse bilmez, Dudaklarýmda çocuksu bir tebessüm, Ýçim içime sýðmamak suretiyle, Gelmiþken kapýna, Tüm kapýlarý kapattýðýný yüzüme… Askýda yaþattýðýný bir ömrü… Anlatacaklarýmý doldurmuþken zulasýna kalbimin; Dizdiðini kelimeleri yüreðime bir bir…
Yani bilmezler; Aradýðým abonenin, Cevap vermeye tenezzül etmediði durumlarda, Ya da meþgul zamanlarda oyalandýðýnda, Ve hatta ulaþýlamayacak kadar, Kalbimden uzakta olduðunda… (Neticede gecemin iyi geçmesini temenni etmediðinde) Uykusuz sabahlara gebe kaldýðýný gözlerimin, Gönlümdeki her bir geminin alabora olduðunu, Ve yýkýntýlar arasýnda debelendiðimi… Hiç bilmezler…
Bunlarý neden yazdýðýmý biliyorum, Neden döktüðümü, Yüreðimden sýzan her bir damlayý… Biliyorum aramýzdaki haksýz rekabeti; Yani verdiðim deðerin, Ne kadar ucuzuna satýn aldýðýný beni… Ki biliyorsun sen de… Ama onlar bilmezler… Ve asla bilmeyecekler… Önemli deðil; Bilmesinler; Sen bil yeter...
(A-Y) Sosyal Medyada Paylaşın:
aysegulguncan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.