dönüp baktým arkama minarelerin ötesinde kaybolmuþ güneþ yeni bir hüzne kavuþurken akþam gecenin yaðmurunu içiyor bir köpek boynunda tasmasý eðreti duruyor kuþ sesleri daðýtamýyor akþama sarýlan hüznü
boðazýma kadar sen doluyum þu dökülen yapraklar kadar özlem çevrelemiþ çeperimi kaç tepenin arkasýnda çöl s’aklýyor genç adýmlarýmý çýkarsak en son tepeye aya kuyruk olan uçurtmamý yakalayacaðým çocuk ellerimle
güneþin gözlerine bak depresyon baþlamadan önce sevdanýn son çiçeklerini aç ki yollar sana açýlsýn sýcak bir sevgili gibi sarý papatyalar saçýnda bir gelincik dalgalansýn bahar gelsin yeniden
bahara çok var deme umutsuzluk umudumun içi sevgi, kardeþlik dolu eþeðiyim insanlýðýn ne kadar güzel þey varsa yükle sýrtýma ölene dek taþýyayým
bir varsam akþamýn sabahýna yorulmadan gece yolcularý umut atlarý koþsa dört nala yanaðýnda gül açsa çocuklarýn karanlýðý unutun desem bir daha yüzünü bile asmayacak gökyüzü alýn, bu uçurtmalar sizin hadi göðü uçurun!
19. 10. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.