Görmedim; Görmüyoruz hayatýn koþturmacasýndan. Bir nefes sigara, Biraz þarap, Ve birazda uzaklara dalýp gitmiþken; Farketmedik içimizden çiçekler geçerken.
Rengini kaybetmiþ þehirler, Sokaklar ve parklar. Her tarafta betondan biloklar. Soluk bir gýriye karýþmýþ dumanlý gökyüzü. Ve bu pislik çukuruna katlanýyoruz çünkü biz öksüzüz.
Cennetin kimsesizler yurdudur dünya. Biz; Ýstenmeyen çocuklar, Neden dünyaya sürüldük? Elimizi býraktý mý Tanrý? Hani içimizdeki çiçekler? Melekler? Bizi býrakmayýn burda, Öyle kalbolmuþ ve bitkin ki dünya. Bari bir kaç yüz yýl öncesinde doðsaydýk.
Ýçimizden çiçekler geçiyor. Gidiyorlar hep birlikte. Ýçimizden, Çok uzaklara gidiyorlar.
Kusuyorum içimden tüm güzelliði, Yalýn, sade ve düz. Sanki tek bir fabrikadan çýkmýþýz gibi. Hepimiz ayný olmalýyýz. Farklý olmak yasak. Tükür aklýndaki tüm düþünceyi. Düþünmek yasak. Git, sana ne söyleniyorsa onu yap. Ben yapamam! Bu yüzden burdayým. Bu yüzden sürekli aklýndayým. Seni kýþkýrtan bu düþünce, Ýçindeki sürekli isyan arzusu, Bir þeyleri deðiþtirme isteði, Ýþte bu duygu, Sanki artýk oldu gibi, Bu cesaret, Bir an önce harekete geçme isteði, Merak etme, birazdan geçer. Bunlar; Bu içimizden geçip giden çiçekler, Bir daha asla dönmeyecekler. Bir daha asla genç olmayacaðýz, Asla bu kadar istekli, Bir daha bu kadar þanslý olmayacaðýz. Zamanýmýz var. Bak; Ýçimizden çiçekler geçiyor.
Burhan Karaca 22.01.2021 03:14
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.