Martýlar kafiye düþürürken göðsüme
bir þiir fýsýldamak istedim gülüþüne.
Aþtým sayýsýz daðlarý
dopdolu bir yokluk özlemiyle.
Düþ’tüm yarýnýn kirpiklerine
ümitler ülkesinde.
Ser verip sýr vermedim
içi bozulmuþ hayallere.
Kök oldukça Sen
ek oldum yüreðimin darasýnda
sessiz harflere.
Bir çiçek nasýl dolduruyorsa
derin uçurumlarý
Gözlerinin bitimsiz uykusunda
öyle sarýldým yarýnlara.
Yumuþattý nefesin havamý
kanat çýrptý içimdeki kuþlar.
Çýkardým saatin akrebini
çaldý hücrelerimde alarm.
Altýn çaðlayanlardan aktý
avuçlarýma saçlarýn.
Öptükçe yemyeþil oldu kýrlar.
Yaðmur ellerim
fýrtýna bedenimle
ýslattým tenini.
Yeþilin maviyle karýþýmýydý
sözlerin gizemini açan anahtar.
Eksikken bir birimize
karýþtýk servet gibi
avuçlarýmýza býrakýlan geceye.
Alnýnda tutarsýzlýk yazsa da;
baþý dizimizde uyudu
sabah güneþinin.
An’nýn sýký dokusuna
sýðýnýrken anýlar.
Tan yerine çekilmeden gökyüzü.
Vaktiyle söylenmiþ selam gibi.
Var oldukça iki;
emzirdi sessizliði gülkurusu aþk þiiri.
Ölmek ve sevmek için
kýrmýzý yanan kavþaktý bizimkisi..!
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.