Bir muhtýra gibi çöker üstüne yalnýzlýðýn çorak bitki örtüsü. Yarýnlara baktýðýnda sislerin ardýný göremezsin. Sus pus olsa da her þey, yüreðinde çalar umudun türküsü. Sesi o kadar kýsýktýr ki, sevmek istesen de sevemezsin.
Uzun ve zorlu bir savaþýn enkazýdýr bu hezeyan. Kýtlýðýn ve yorgunluðun amansýz acýsýdýr. Ayaða kalksan zarardasýn, bekleyip dursan zaman ziyan. Bu bekleyiþ sabrýn en aðýr sancýsýdýr.
Her sancý bir ölüme gebedir, mekansýz ve zamansýz. Yaþamayý sevsen de delice, ölümü inkar edemezsin. Ya da yep yeni bir doðumun habercisidir, apansýz. Bu yüzden o umudu yüreðinden, umarsýzca silemezsin.
Düþünmelisin... Ýnsan olduðunu bilmekle övünmek yetmez. Konuþmalýsýn... Sükunet ne kadar deðerli olsa da, yüreðin sesi kadar etmez.
Sosyal Medyada Paylaşın:
nuh Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.