Kadavra

Ayaz bitmiþ, kýþ bitmiþ; çözülmüþ avuçlarý
Düþünmüyor kadavra, gece nerde kalýnýr
Üflemeden ýsýnmýþ ilk kez parmak uçlarý
Sanki bir salýncaðýn üzerinde salýnýr

Uzandýðý masadan etrafýna bakýyor
Ýðrentisiz mimikler, gülümseyen yüzler var
Son defa gözlerinden bir damla yaþ akýyor
Belki hala dilinde söylenmeyen sözler var

Aralýyor bir neþter içindeki sýrlarý
Yaþanmayan ne varsa dökülüyor masaya
Anlatýyor yüreði, saçýndaki kýrlarý
Ne çile çekmiþ ise bitmiyor saya saya

Oðlan ve kýz düþüyor buðulu gözlerinden
Bir þiltede üþüyen sol yaný yanýk kadýn
Son kez açýlan aðzý ah çekiyor derinden
Kadavra diyor herkes, lüzumu var mý adýn

Avuçlarý çatlamýþ; belli sahipsiz biri
Teninde fakirliðin gri yansýmasý var
Bütün organlarýný sarmýþ hayatýn kiri
Okunmayan duasý, tutulmayan yasý var

Boynu bükük umutlar uluorta yatýyor
Tatmýþ her gün eceli, zihni silmiþ yarýný
Sivrilen kemikleri ciðerine batýyor
Gösteriyor parmaðý amele pazarýný

Bütün eklemlerinde aðrýsý var gecenin
Birazcýk is kokusu ve biraz küf kokusu
Sustukça kilitlenen dilinde her hecenin
Buðu buðu oturmuþ gözlerine tortusu

Herkes artýk bilmiþti o kimsesiz bir garip
Yaþýyorken kaçanlar el uzattý ölünce
Tükenen bütün ömür yaþamaktan mustarip
Ýlk defa mesut oldu neþter ona gülünce

Anladý ki insanmýþ senin ve benim gibi
Son perdede olsa da bir selam çakan oldu
Zamandan çekip aldý, o ebedi sahibi
Ne el sallayan oldu, ne aðýt yakan oldu




Sosyal Medyada Paylaşın: