İNSANLIK ÇAĞI

Sevdin mi hiç bu dünyayý?
Ýnsan olmakla övündün mü?
Kendini diðerlerinin yerine koyunca utanýp,
Ýnsan olduðun için dövündün mü?

Ýnsan.
Her asýrda bir þey icat etmiþ.
Zamaný kendi doðurmuþ gibi,
Her asra yeni bir isim vermiþ.

Taþ... Bakýr... Tunç...
Her devirde ayrý silah...
Ýlk... Orta... Yakýn...
Her silahla ayrý bir akýn.

Her çaðda ve her savaþta,
Daha geliþmiþ, daha medeni...
Döktüðü her damla kanda,
Taþa dönüþmüþ naçiz bedeni.

Hep daha fazlasý ve daha fazla.
Ulaþtýkça artan bir kibir.
Arkasý gelmeyen bir hazla,
Evrene hep daha fazla zehir.

Bir kedinin gözünden baktýn mý hiç kendine?
Bir köpeðin... Kekliðin... Geyiðin... Býldýrcýnýn...
Dallarý göðü kahramanca avuçlamýþken,
Dibinden kesilen asil bir çýnar aðacýnýn...

Sevdin mi hiç bu dünyayý?
Ýnsan olmakla övündün mü?
Kendini diðerlerinin yerine koyunca,
Ýnsan olduðun için dövündün mü?

Uzadýkça uzamýþ, büyüdükçe büyümüþ,
Ýnsanýn kötüleþme aðý.
Ýcatlar bulup, asýrlar devirmek kolay da,
Ne zaman gelecek bu insanlýk çaðý?

Sosyal Medyada Paylaşın: