UNUTULAN ELLER

Ayný toprak üstünde yaþýyoruz hepimiz.
Bir birimizden habersiz.
Pazar artýklarýný bekler olmuþ kimimiz.
Kimilerimizde þatafatlý sofralara abone.
Ýnsandý hepsi..
Çöpleri karýþtýran çocuklara bakýn.
Hiç biri þarký söylemiyor.
Eskiden bir tek biz vardýk þimdi baþkalarý oldu ortak.
Kimler yok ki Afgan,ý var Suriyelisi, Iraklý,sý ve dahasý.
Daha listeye koymadýklarým var.
Ekmeði kazanmak zor çiðneyene göre deðiþse de.
Ýhmal edilmiþ o insanlar.
Ve el uzatýlmamýþ çocuklar.
Sakla gözyaþlarýný þimdi gökyüzüne bak.
Gözlerinle okþa gördüklerini.
Sahipsiz birini kucakla
Ellerinin arasýndan kayýp gitmesinler.
Hava çok soðuk.
Çelik gibi ayaz kýrýyor nazik bedenleri.
Açlýktan ölüyorlar çocuklar.
Ve tenhalarda sahipsizler onlar.
Sýcaklarda yanmaya alýþmýþlar
Soðuklarda ise titremeye.
Eksilirken unutulmuþ köþelerde sahipsizce.
Çoðalýyorlardý bir baþka yerlerde.
Yaþlýlarýn hayatlarý anlatýyordu bir çok þeyi.
Çocuklarýn halini düþünen yok.
Buralardan geçenler unutmuþ buralarý.
Mahalleli artýk çaresiz kalmýþ.
Yetememiþler artýk.
Sessizce geçip giden ve solan hayatlar.
Sokaklar sahipsizlik kokuyordu.
Savaþýn vurduðu yerlerde ölmeyenler.
Sokaklarda vurgun yiyordu.
Soðuðu artýk hissetmeyenler unutmuþtu eskiyi.
Gelip geçtikleri yerleri.
Sokaklarýndaki çocuklarý.
Pazarýn daðýlmasýný bekleyen yaþlýlarý.
Açlarý unutmuþtu toklar.
Toklar açlýktan ölmüyorlar dý.
Ruhlarý ölmüþtü tende.
Sessizce geçip gittiler o gelenler.
Kimi açtý kimiyse toktu.

Mehmet DEMÝR
26.12.2020 ANKARA
Sosyal Medyada Paylaşın: