Atadan miras kalan, Ya da ölümsüz olan, Hem sahte, Hem kahpe, Ýki þey var þu dünyada, Ýnsanýn aklýný alan: Biri yalan, Diðeri mesnetsiz þüphe...
Deseler de, Boðaz dokuz boðumdur, Sekizini yut; birini söyle. Durmaz kuzu kuzu deliðinde, Akýtýr zehrini aðýzdaki yýlan!
Tüm kötülüklerin anasýdýr, Ruha zerk edilen, Ve muhit muhit hýzla yayýlan... Belki Ýftira aðusuyla bayýlan, Ve onmaz sanýlan, Zaman ilacýyla bulur belki derman. Ya asýlsýz þüphenin, Ýçip de zehrini, var mý hiç ayýlan? .
Sokulur sinsi sinsi, Yapýþýr bir gece yakana. Uyuz eder adamý, Aklýna düþen o sebepsiz kaþýntý. Görmez, hissedersin kýmýldadýkça karanlýklarda. Kene gibi emer kanýný, Semirir ur gibi þiþer baþýn. Bürünüp kara urbasýna; Can atar inmeye yüreðine.... Ve küf gibi yavaþ yavaþ, Ýþler ciðerine dek. Delmedik yer koymaz ruhunda, Matkap gibi mesnetsiz þüphe...
Nasýl öldürülecek, Nasýl kesip kazýnacak ki... Evet, kýpýrdar, yürür, büyür... Canlýdýr yani, Hatta dokuz canlý... Ama kansýz etsizdir þüphe, Dokuzunu da hançerlesen, Dokuz doðurur da her darbede, Doksan dokuz eder tek þüphe.
Çok savaþmýþtýr insan, Ama kaybedilmiþtir çoktan o cephe, Evladý gibidir, Nasýl kýyýp gömsün ki tarihe! Var edebildiði insanoðlunun yoktan, Ancak iki þey var þu dünyada, Birisi yalan, Diðeri mesnetsiz þüphe...
Necip Zeybek
Sosyal Medyada Paylaşın:
NecipZeybek Çöreotu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.