AKŞAMÜSTÜ EFKARLIĞI

Sýrýlsýklam bir Aþk müsfetteliðini oynar yokluðun.
Bitmiyor, bilinmeyen ninnilerin yalancý nane þekerleri.
Yorgun omuzlardan dökülüp saçýlýyor yýllar.
Zaman;
Çalýp götürüyor, yaþamýn umut cevherlerini.
Teselliler Senfonisinin notalarýnda bir dolambaçlýk.
Göz gözü görmüyor, geyik muhabbetlerinin seslerinde matlýk.
Yaftalarý onaylanýp, boyunlarýna asýlmýþtýr anýlarýn.
Bu günü daha yaþayamadým ki, neden kaçýyor yarýn.
Rüyalarýmda ölümüne bir uyku.
Yosun tutmuþ eski iskelede;
Dalgalarýn; yüzüne tokat gibi patladýðý, anlaþýlamayan bir ihanet korkusu.
Tüm renklerde, kamikaze pilotluðuna özlem.
Günbatýmýnda Hüzün, doruða týrmanýyor.
Üzerinde kirli-paslý giysisi ile Sonbahar;
Söyleyemeyeceklerini söylüyor bu dem.
Alýþkanlýðýndan olacak ki, serçe kuþu,
Dalýna konacak, yerinde yeller esen koca Çýnar aðacýný aramakta.
Unutmuþ olmalý ki ürkek nefesi esirdir
Hüsranýn metazfazlarýna,
Gündönümünün kum fýrtýnasý baþlamak üzere,
Yüzlerde gerili, sahte oyun maskelerin oyum zamaný.
Duygularda, gözlerini kapatmanýn son perdesi.
Ve
Acil servistir, yavaþ yavaþ kapatmakta kapýlarýný. (7 Ocak 2012- 10.Þiir Kitabýmdan)






Sosyal Medyada Paylaşın: