sen bende tektin iki etmedim. söylenmiþ hiçbir sözünü ikiletmedim. iki ayrý fidandýk, iki ayrý güzel bahçede, ayrý ayrý yeþerdik ve de yalnýz solduk.
belki de kaderimizdi yalnýzlýk, hakikat buydu. geç kavuþacaktýk ayný toprakta, beraber sulanacaktýk. el ele vererek ayný gökyüzüne ayný aþkla bakacaktýk. bir’leþecektik, iki olmayacaktýk..
kokun sinmiþ semtimin her yanýna çocukluðumuzdan kalma, seni sevmediðim günlerin izleri.. yüreðini hissetmediðim. gülüþünde parýldayan renkler, saçlarýnda ayýþýðý gözlerimin yaþlarý ve ben sana aþýðým..
artýk tek söz söylemez oldu dilim, bir an belirmene bakar dirilmem tek bir sözünü ikiletmeden.. neden mi bunca þiddetli arzum? ben aþký senden öðrendim. seninle tattým sevgiyi, tabi bunlara da inanmazsýn öleceðime de gülüp geçmiþtin, evet hâlâ ölemedim, ama yaþamýyorum bilesin..!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Faruk Pehlevi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.