kuru dallar sarmýþ sanki daðý taþý susuz kalmýþ ovalar, ç’alýnmýþ yaðmur nasýl talan olmuþ toprak, çapaklý gözünü açýp baksa, yaðmalanmýþ tohumu nasýl susayým söyle köye inmeyen yol dibi kazýlmýþ nehir, mezar hangi oðulun kýzýn aðýdý olayým
bir yanda kocaman ay altýnda ölür insanlar geçit açýlmýþ gibi ölüme hayat boynunu bükmüþ bekler akýl donmuþ, yüzde maskeler her gülen yüzün altýnda deðildir umut deðil, pýrýl pýrýl gülen çocuklarýn gözünde
ne zaman yürür insana bu kendini örtünmüþ kalabalýk dönüp baksalar arkalarýna bir yok oluþ görecekler dað taþ altýn olsa ne olur nerde ateþi ilk bulan insan sevgiyi bulsa
kör mü oldu gözlerimiz göremiyoruz baharý geçemiyoruz dibi betonlanmýþ nehirden ne kadar uzakta söðütlü ince yol ocak yaktýðýmýz bahçe gülüþler
kuytu bir maðarada kalmýþ kimse çýkmýyor kendinden dýþarý ey bir kiþinin aðzýna bakan salaklar kurutulan aðzýnýz diliniz bir koþsa suya çiçek açsa insanlýk!..
08. 05. 2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.