Sen Hep Yoğundun

Bitmezdi hiç iþin, en güzel anlar,
Su gibi akarken, sen hep yoðundun.
Kurudu gözyaþým, bürüdü kanlar,
Yoluna bakarken, sen hep yoðundun.

Bilmedin hayýrsýz, az deðerimi,
Yaþamadým sende, yaz-baharýmý,
Hasretin alevdi, köz ciðerimi,
Usulca yakarken, sen hep yoðundun.

Gazeller okurdun, hem de hariçten,
Enerjim azalýr, düþerdim güçten,
Aþýklar gülüþüp, sýcacýk içten;
Gamzeler çakarken, sen hep yoðundun.

Kitaba sýðar mý, cüz cüz acýlar?
Aciz kaldý kalem, veciz heceler,
Sensiz buruk geçti, ýssýz geceler;
Dolunay çýkarken, sen hep yoðundun.

Mýzrabým inletti, dertli sazýmý,
Meramým kim dinler, çeker nazýmý?
Daraldým her saat, þu boðazýmý;
Urganlar sýkarken, sen hep yoðundun.

Yýðýnlar içinde derbeder idim,
Sayýklar dururdum, seni her adým,
Uyur gezer biri, olmuþtu adým;
Kâbuslar çökerken, sen hep yoðundun.

Düþler bölük pörçük, hayaller yarým,
Bitmedi efkârým, dinmedi zârým,
Gülen ayva deðil, aðlayan nârým;
Taneler dökerken, sen hep yoðundun.

Þimdi bir meczupsam, sensin sebebi,
Tanýr beni izbe, her duvar dibi,
Sevgisiz, kimsesiz, bir yetim gibi;
Boynumu bükerken, sen hep yoðundun.

Kolay gelsin gülüm, böyle devam et!
Vurdumduymaz halin, son bulur elbet,
Göz kýrpýyor ölüm, azalýr müddet;
Son þafak sökerken, hâlâ yoðundun.

25.10.2020
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın: