Arafta Kalanlar

Ömür takviminde, tükendi yýllar,
Düþler bölük-pörçük, hayaller rafta.
Vuslata ermeden, týkandý yollar,
Ben burada yalnýz, sen o tarafta,
Olduk sabýr taþý, kaldýk arafta.

Ýkinci baharý, yaþamak varken,
Gönül daðýmýza, kar yaðdý erken,
Kavuþma mevsimi, yaklaþtý derken;
Gelmedi bir türlü, beklenen hafta,
Yaz sonu, kýþ baþý, kaldýk arafta.

Biz uzak kentlerin, sevda yorgunu,
Gurbetin yaralý, gamlý vurgunu,
Hicranla geçirdik, hemen her günü;
Bize neyler, hasret denilen yafta,
Çatma hilâl kaþý, kaldýk arafta!

Yerine gelmedi, ahitler, sözler,
Kaç kere göç etti, turnalar, kazlar?
Efkârý dindirmez, þiirler, sazlar,
Ararým, bulamam, seni etrafta;
Gözler oldu þaþý, kaldýk arafta.

Yýllarca dolaþtýn, yâr diyar diyar,
Ne sen mesut kaldýn, ne ben bahtiyar,
Varsýn bize herkes, desin ihtiyar!
Öznemsin, yazdýðým her paragrafta,
Gönlümün yoldaþý, kaldýk arafta.

Yürüyoruz, menzil belli nur tanem,
Eriyoruz, günden güne kar tanem,
Buluþsaydýk, senin ile bir tanem;
Burada olmazsa, Cebel-i Kaf’ta,
Gel ey Anka Kuþu, kaldýk arafta!

12.10.2020
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın: