ey
Kayıp Köyün Kayıp Kızı
Nice þimþekler çaktý evvelden ,
Yaðmur baþlardý o zamanlarý.
Duyardýn onu sessizce dinlesen ,
Mýrýldanýrken kendi yazdýðý masallarý.
Puslu havalar , sisler , yýldýrýmlar ;
Korkmazdý o hiçbirinden.
Eski bir dostu gibi selamlar ,
Sevindiðini saklardý bizden.
Ýçinde hep bir acý vardý fakat ,
Belli etmezdi kimselere.
Onun için kýsaydý hayat ,
Sadece gülümserdi bize.
Kýzýl saçlarý parýldardý güneþte ,
Güzel deðildi fakat etkilerdi bizi.
Gözleriydi etkileyen belki de ,
Bir bakýþý sýcacýk ederdi içimizi.
Bir gün aniden kayboldu ,
Hiçbir yerde gören olmadý.
Ardýnda kalan bir nottu ,
Bize baþka bir þey býrakmadý.
Kayýp köyün kayýp kýzý dedi kendine ,
Ait hissedemedi kendini bir yere.
Ardýnda kalanlar andý onu sevgiyle ,
O da onlarý gülümseyerek izledi ,
Sonunda bulduðu uzak köyünde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
eylülünsonyaprağı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.