Ýstanbul’u bir de seni severim martýlar havalanýr her bakýþýnda bir yolcu vapuru güvertesinde ellerin uzanýr ellerimde denizi okþar ay’la simlenir denizin bize dönük yüzü sesin dokur sevgi yolculuðumuzu
sen mi Ýstanbul’sun Ýstanbul mu sen o güzelliðin kollarýna atýlmak isterim ýlýk esintin yüzümü okþar koynunda uyumak isterim mavi boðazýn kalabalýk kaldýrýmlarda ince uzun yollarda sana çýkmak isterim merdivenlerden bir ev samimi eðilir bakar elimdeki sen mi renk renk lale mi diye
öyle sen; öylesine Ýstanbul’ki gözlerimdeki nem yine sen kurutursun bilirim kollarýnda açtýðýmda gözlerimi boðaza karþý döndüðümde yüzümü önümden geçerken her milletten insanlarýn tuzu dudaðýmda çekirdeðin ve esintin boynumda fular
gözlerin yosunlu deniz içime akar kutsal bir su gibi içesim gelir eðilirim unutulmuþ bir sokak çeþmesine aþkýmýz gibi tarih kokar Ýstanbul elimde zincirli bir maþrabadýr þimdi ve sensin Ýstanbul camii minarelerinden eteðimde uçuþan güvercinler..
21. 02. 2017 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.