Hani kadýnlar vardý.
Hevesten çiçek
umuttan fidan büyütürlerdi.
Ekseler topraða
kuru bir dal parçasýný
filiz verirdi ellerinde.
Doldururlardý tüm dünyayý
rengarenk bahçelerine.
Yasemin,gül mimoza kokardý
yürek vazolarý.
Sallanýrdý badem aðacýnda
Ýlk yazdan kalma gülüþleri
Taç yapraklarýyla geçerlerdi
yeminden denizleri..
Þimdilerde dalgýn bir rüzgarýn
unuttuðu mevsimde.
Sade bir ölüm güzelliðinde
O bahçeler.
Taþýmaktan yorulmuþ dallar
taze baharlarý.
Kederli bir bahçývan
buduyor dallarýný.
Eski bir cam önünde
Rastladýkça kendilerine
umursanmaz bir saksý içinde
toprak doluyor gözleri.
Bir yaný yýkýk ,bir yaný yarým
Yorgun iklimlerin
sürgün alacasýnda tenleri.
Buðulanýyor soluk aldýkça nefesleri.
Ayak sesleri birikiyor içlerinde
Yanlýþ susup
doðru yürüyor
Cevher arýyor
küllerin arasýnda elleri.
Baðlanýyorlar fecrin tellerine
boþ besteler oluþuyor içlerinde
Ekiyorlar güz topraðýna
Hülyalý umutlarý
Gümüþlü sabahlarý
Altýn akþamlarý.
Ýþsiz güçsüz bir yaðmur
Ýyilik dikenleriyle sulasa da
insan çiçeklerini.
Baþý boþ rüzgarlarýn
kýlavuzu þimdi ýslýklarý..!
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.