son gün...

bozkýrda
beyaz kar iri iri düþerdi
tezekler çiçek kokardý aðýr aðýr


kuzular sessiz deðildi
ovalarda soðuk çýðlýk gibi yaðmur
günün baþýnda yedi renk yay gibi bakardý


günün alaca sabahý
kuþlar konardý ceviz aðaçlarýn solgun yapraklarýna
ve bir sincap gözü çocuk gibi aðardý içli içli


ayþe teyzenin incirlerini yerdim gizli gizli
kýsardý ama sevinirdi garipti yalnýzdý
ve saçlarý beyaz gül gibi neþeli idi


her gün köpeði kovardý beni
o uzun o dik merdivenlerden kaçar ikin
zulada çocukluðum güneþ gibi beklerdi



komþumun kýzýnýn adý aþktý
her gün görünce gülüþlerimde yanardý
dondurma görmüþ deli gibi bakýþlarda



sadece yaðmurda bakamazdým
yüzü deðiþtirdi oysaki yazdý o
benim için bir balýðýn ilk uçmasý gibi



bir gün ayrýlýðý giydi gözüme baka baka
kanatlarý olmayan dört lastikle gitti
elim havada kaldý sözü yüzüme çarpar hep


alýþýyordum ufak ufak gidiþlere
acýyý ise yemekte öðrenmiþtim
bu derde düþmeden önce



bir denizim yoktu
o bozkýr yuvam oluyordu hep
gökyüzü diklerinde uçuyordu hep yüreðim

bir uçurtma gibi
martýnýn sesleri
birde çok sevdiðim kanatlarýn sesleri




yeðende yýkanýyordu eskiler
sobanýn üstünde kestane
güðümden gelen cýs ses


hacý þakirde güzel kokardý penyede
arap sabunu çorapta
kuþlar ile çocuk neþeleri yan yana uçardý..


bir aksamý özlerdim
birde gece yýldýz batýmlarýný
aya gücüm yetmezdi gölgesine sýðýnýrdým


kediler dolanýrdý
tahta çatýnýn köy evlerinde
sincaplar ceviz aðacýnda tatlý idi


yaðmur yaðardý güneþin izine
memleket kokardý sýnýfýn içi
silgim ipliði severdi ben ise pencere kenarýný


simit hep çýtýrdý
viþne suyu ile giden nefeslerde
yol hep uzundu böðürtlenler ise tatlý



taflan aðaçlarýnýn yeþili
diplerine kadar kül toprak
kýþýn leðenle kayak zamaný



kýnalý tavuk ve beyaz horoz
mýsýrlar baþaklarda ateþti
gece ise ört üstümü ANNE...



Sosyal Medyada Paylaşın: