Beni en çok kim üzdü
BENÝ EN ÇOK KÝM ÜZDÜ
Bu gün aklýma, büyümeyi istediðim günler gelip takýldý
Buna sebep; ne annesinin elinden tuttuðu halde, yinede alýnmayan oyuncak için aðlayan çocuktu
Nede yavrusunun gözyaþlarýyla daðlanan
Anne yüreði
Ne arabanýn altýnda kalarak ezilen kedi
Ne de kime hesap vereceðini kestiremeye sürücünün çaresizliðiydi
Ah içimin çok uzaklarýndan çýkýp gelen
Beni farklý duygu rüzgarlarýyla savuran sancý,
Sol yanýmda ölen güvercinlerin sessizliðiyle vuruyorsun göðüs kafesime,
Damaðýma bilyeleri kaybolmuþ bir çocuk burukluðunun zehir tadýný býrakýyorsun..
Ve Konuþsam aðlayacaðýmý bildiðim bir lal hali sinmiþken üzerime
Düþünüyorum da, en çok ne zaman üzüldüm ben?
Beni en çok kim üzdü, bilmiyorum?
Bir kapý aralandý beynimin aný odasýndan
Puslu bir camýn arkasýndan
Silüyetler, fotoðraflar, sahneler tek tek önüme serdi
Çim kokusu çok ötelerden bir kelebek kanadýnda gelip ellerime dokundu
Kelebeðin bir kanadý kýrýk, bir kanadý pul pul dökülmüþtü
Mevsimsiz bir iklimde yaðmura direniyordu sanki…
Avuç içlerimde çocukluktan kalma batýk çakýl taþlarýnýn izlerine baktým uzun uzun
Biri kader biri hayat çizgisinin üzerine denk gelmiþ,
Ýzler karsýz kalmýþ bir daðýn matemini anlatýrken,
Gözlerimdeki merhamet ellerini uzatmýþ,
Taþlarýn hangi oyundan yadigar olduðunu hatýrlatýp, beni gülümsetiyordu…
Ama yine de en çok hangi doðum günümde sevindim
En çok hangi sayý korkuttu, halla bilmiyorum..
Ýçimdeki bu harabe sokak, hangi unutulmuþ yaramýn kangren mahmurluðu?
Acýnýn bile varlýðýndan hicap duyduðu bir yürek
Aslýnda merhemin iyileþtirme gücünden aciz kaldýðý bir güzel sevdayý taþýyordu
Ve yaþanan hiç bir acýnýn telafisinin olmadýðýný bilen bir bilinç, aþka direniyordu umutla
Ýç yakan cümlelerin ruhumu nasýl salladýðýna þahit olmuþtum bir çok kez,
Yine de kalemi kanýma batýrýp destansý hikayeler yazdým aklýmdaki duruþuna
Cümleler yönlerini þaþýrdý, kalem þaþmadý
Bu defa baþka türlü
Þimdi soruyorum
Beni en çok kim üzdü?
Kim yýktý umut daðarcýðýmý bilmiyorum?
Þimdi dile gelse tüm susmuþ yanlarým,
Yinede senin adýný haykýrýrlar her dilde,
Yüzünü ararlar gökyüzü tuvalinde.
Ellerin aklýma gelince yaþadýðým heyecaný anlatýrlar yüzü aþka dönük þiirlere
Biliyorum ilmek ilmek nakþolur, kirpiklerin gözlerin bakýþlarýn, her i mgede.
Ruhumda bir tarafý nefti, bir tarafý aþk kokan caddeler uzadý git gide
Ýçimde kývranýp duran sýrlý hale isim bulmaya çalýþtým bulamadým
Derin iç çekiþlerim rüzgar oldu içimdeki son kaleye
O yüzden susup ayrýldým aný odasýndan
El ele karþýmda duran anne ve çocuk gitmiþ
Kedi sokaktan kaldýrýlmýþ
Ve ben hala hatýrlamýyorum beni en çok kim üzdü diye?
Sahi beni en çok kim üzdü?
Nimet Öner...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.