Kene

Hasat zamaný geçti gene,
Geldim içim kan aðlayarak
Deli aðalar köyüme,
Seni yitirdiðim yere...

Deli aðalar mý,
Deli aðlar mý,
Diye düþündüm kendimce.
Kastamonu’ma girince...

Unutmak mý?

“Kara tren gelmez m’ola”,
Senin türkündü!

Sen Gittin,

Beni

gurbet ele yolladýn,
Kýzýný,
mektupsuz býraktýn.

Ah, babam!
Nedir bu sitemin dersen,
Aslýnda veda edememem,
Bana sol yanýmdaki acýyý veren!

Bir “kene”mi olacaktý,
Azrail’e can verirken sebebin,
Gerçi o da laf olsun diye,
Vadesi gelene!...

Kaybetmek varmýþ demek seni,
Kader dedikleri...
Kenenin yer etmesi gibi,
Zehiri saracakmýþ o asil cüsseni.

Nereden bilecektin can veriþin,
Kýsa süreceðini,
Kanýna iþleyeceðini?

Acý,
Ne acýymýþ,
Apansýz, amansýz.

Son görev;
Yýkanmadan,
Cenaze namazýn kýlýnmasý,
Dozerlerle topraðýn kazýlmasý...

Kürek deðmeden elime,
Sarýlamadan kefenine,
Öpemeden tabut denilen
Gýcýrdatan tahtalý köye...

Ah, babam!
Kabrinde þimdi karanfiller mesken tutmuþ.
Bir de minik bir serçe.

Hatýrladýn mý,
Elimde gezdirirken, okþamýþtýn sen de,
Minik serçem diye?

Kabrinin baþýndaki serçe,
Benim!

Hiç büyümeyen bir kýzýn, artýk “anne!”
Hasretim gurbette beklerken,
Belki yakýnda,
Keçilerinin baþýnda,
Gene senin kucaklarýnda,
Uzanýrým diyen.

Acý mý?
Veda busesi veremeden,
Hakkýmý helal edemeden,
Okkalý elveda olmuþ,
Ölmeden “su” diye inleten.


Þiir: gurbetçiyim
Seslendiren: Yasemin Ý.



Sosyal Medyada Paylaşın: