CAN G/ÖZ/ÜM(Selma Pekşen)

Can çekiþen fukara yalnýzlýðýn
Fersah fersah büyüyen karamsarlýðýna
Bir de gariban vuslat masalýna mýsralarým…
Dinle,
Hýrçýn dalgalarýmýn yakamozu!
Sana eðmiþ dallarýný bu salkým söðüt,
Rahm-ý mabedinde çýrpýnýrken can kuþun,
Tuz basmayý unuttuðun yaralar eþelenir.
Ve kan/ar fýtrat, acý(ma)sýz…
Bir çocuk tebessümünde dile gelir hilkatim.
Masumiyetin timsali bir çift nur…
Sus/ar ölü mateminde ay/an/sýz.
Arz, mesahasý dar kabir…

Söyle sabi bakýþlým!
Deccal’ýný beklemez mi uçsuz günahlar.
Yalazlarý kamçýlanmýþ bir volkan düþün,
Ýnadýna püsküren na-caiz kýzýllýk,
Ýnadýna,
Ateþin aþký körüklenir,
Vuslat, alevden kollarýnda.
Pervane vazgeçer mi sevdasýndan?
Ölüm bile olsa serencam…
Ölüm bile olsan can…

Bilmem ki,
Yâdýna yansýr mý hala çýrpýnýþlarým,
Saman çöpü, umut kýrýntýlarýna tutunmuþ,
Dipsiz siyahýnda, þulesiz boðulurken gecenin,
Bir yudumluk teneffüs arayýþým…
Caným kanamýyor artýk gülüm.
Yezidin kör testeresinde kesilirken tenim,
Yahya sesli inlemelerine kavuþur tin,
Sukutu harmanlarým, yedinci katýnda arþýn.
Varsýn kelepçelensin siyah, gözlerime
Katli vaciptir kara gecenin…

Artýk suskunum,
Tan olup aðarýyorum saçlarýnda, daðlarýn
Miskin ve arsýz gülümseyiþli güneþ,
Leylimi çalan musibet…
Çocukluða inat, baþ gösteren aydýnlýk korkusu
Oysa bir çocuðun karanlýk korkusu, sýzým…
Ve içimde bir yerlerde dingisi bulunmaz yangýn.
Çabalarýmda büyür yalnýzlýk,
Kum taneleri gibi savrularak sahra fýrtýnasýnda…
Bir lanet ilmeði boðazýmda,
Avazým suskun, suç suskun…

Hatýrlar mýsýn?
Ihlamur kokulu tütsülerle yayýlmýþlýðýmýzý,
Bir tutam yeþili, kýr sanmýþlýðýmýzý…
Yok olmak isterdim hep gözlerinde
Ve göðsümü yastýk edip düþlerimize, uyuturduk
Oysa þimdi,
Isýrganlara belenmiþ bir hülyanýn kuþluk vaktindeyim.
Kalemin kurþuni sevdasý da olmasa,
Ak baðrýnda kývrandýðý defterin her varaðýna
Nasýl diner bu ahvalimi vuran,
Ölümün mümessili uykularý yýrtan karanlýk…
Böyle mi olmalýydý gülüm.

Düþündüm de,
Boþ ver gitsin!
Düþünmek, düþmekten betermiþ meðer.
Mahremiyetin sinesine kan damlamýþ,
Umar, umursuz.
Gafletin gömleði yýrtýldý çoktan,
Defne aðaçlarýna astým titreyen ellerimi.
Ayaz arýndýrýr belki avuçlarýma sinen terini.
Ömrün son treni geçip gitmeden gülüm,
Bir seher yeline baðla gözlerindeki hüznü.
Seyrin dur(u) kalsýn çocuk.
Ayn-ý ið/de hali,
Yeþilin beyaza dönük yüzü,
Ýliklerime sindir kokunu…

Dedim ya,
Dünlerimin vebalsiz berraklýðý,
Yarýnlarýmýn yaðýz delikanlýsý,
Köklü hasretlerini ne kadar týrpanlasan da
Alazasýndan filizlenir diye korkarým…
Didelerimin yaðmuruyla sönen yangýnlar
Köþe bucak saklanmýþ,
Hayâsýz bir kývýlcýmla alazlanýr diye,
Bir de umudun zümrüt renkleri
Kasým tenhalýðýnda solar diye korkarým.

Farkýndayým,
Acemi telaþlarýn tuhaf çýðýrtkanlýðý
Þek(il)siz çabalarýna tutunur…
Ve içimde her gün,
Bir kanserli ayrýlýk ölür…
SELMA PEKÞEN


Sosyal Medyada Paylaşın: