ölüm risalesi

gecenin nursuz karanlýðý süpürürken
gündelik telaþýmý,
ezbere bildiðim bir hicrana koþuyor yine yüreðim.
eli baltalý yan kesiciler gibi yakama yapýþýyor
bu yalnýzlýk ordusu.
gözlerim sessiz bir mavilikte ürküyor,
bakýþlarým donuk ve hýrçýn.
duvarlarýmda su yürüyor sanki
ve ben boðuluyorum bu uçsuz bucaksýz okyanusta.
yastýðýmýn altý taþ,
dikenlerle ilmek edilmiþ bir hasýr gibi yorganým,
vücudum yara istilasý.
sesimin ahenksizliði yankýlanýyor,
dudaðýmda büyüyüp,
evimin meydanýnda sönüyor kelimelerim.
yersiz bir dert birikintisi deðil kalbimdeki,
gayri resmi bir acý deðil soluduðum her nefeste,
öpöz bir bir kimsesizliktir bu kendime fýsýldadýðým.
yeknesak deðil sýrtýmda taþýdýðým yük,
günden güne aðýrlaþýyor omuzlarýmdaki kuvvet.
belki bir sabah kadar uzaðým ölümün mübarek çehresine,
belki bir gece gibi meþakkatli olacak son çýðlýðým.
yine de kalbimde olacak elimin ayasý,
kalbimle,kalbim gibi gideceðim bu hayattan.
sýzýsý kalmayacak bedenimde bu öksüzlüðümün,
ellerimi titretmeyecek bu vakitsiz yolculuk,
ne ayaðýmýn tozunu taþýyacaðým gittiðim yere,
ne kalbimin yarasýný.
ziyankar portresi kalacak geriye hayatýmýn,
duvarlarýmda sigara isi,
bir de pencereme sýzan akþam güneþleri.
eskimiþ paltomun baba þefkati gibi beni sarmasýna
izin vererek gideceðim,
yüzümde bir okyanus taþýyarak sahra kumlarýna,
bir kuþ gibi süzülerek göçeceðim kendimden.
kapýmýn paslý kolunda kalacak avuçlarým,
gözlerim sonsuza kadar tavanýnda uyuyacak odamýn.
bir de aðlamaklý hatýrlarým..
gideceðim,
beni unutacak bana ait olan her þey,
ve ben unutacaðým sahibi olamadýðým her þeyi.

-abdullah cemek



Sosyal Medyada Paylaşın: