Ayyaş

Ne zaman bir ayyaþ görsem
Uzunca
Bakarým yüzüne
Acaba masum mu bu,
Kim bilir ne derdi var diye...

Kýnamam asla yerde yatan ayyaþý
Aklýma gelmez bile
Hatta tam tersine
Bende otururum tozlu, yýrtýk kilimine

O içsin rakýsýný, anason kokan elleriyle
Bende istesem “Ayyaþ abi” diye
Bir bardakta bana doldur.
Bir kereden bir þey olmaz
Ýçelim, güzelleþelim
Üstüm kirlense, kokusu sinse bile...

Ben yüreðine bakmak isterim
Ayyaþ konuþsun, bende dinlerim.
Hani eski tozlu raflardan bir kitap seçersin ya
Ben de bu kirli dünyada, bir ayyaþ seçtim derim...

Kim bilir ne âþklar, ne sevdalar yaþamýþtýr
Ne acýlar, ne mutluluklar paylaþmýþtýr?
O anlatsýn ben dinlerim,
Kimi kitap okur, ben ayyaþa kulak vermek isterim...

Ayný tozlanmýþ raflarda, unutulmuþ þairlerin kitaplarýný okur gibi
Bende bu dünyada unutulmuþ kýyýlarda
Kuytu köþelerdeyim þimdi.
Üstü tozlanmýþ
Kýr sakalý birbirine karýþmýþ
Arap saçýna dönmüþ
Ayyaþ’ ýn yüzünde, tebessüm eden gözler
Çoktan sönmüþ...

Ah gözlerinde!
Gözlerinde bir hüzün ile
Bir adamý, bir ayyaþý dinlemek, okumaktýr içimden gelen
Kirli olacaðýmý bile bile...
Sosyal Medyada Paylaşın: