Karadutlar Oldu

Erguvanlar açtý, sabah çöktü sis,
Karadutlar oldu, adýn, izin yok!
Güller koku saçtý, siyah döktü mis,
Böðürtlenler doldu, tadýn, tuzun yok!

Gölbaþý’na indi, ördekler, kazlar,
Kurbaðalar sindi, boy attý sazlar,
Yine beynim döndü, yüreðim sýzlar;
Turna, leylek geldi, mahzun yüzün yok!

Umutlu çiftçiler, pamuk ekiyor,
Tatlý suda çifter, balýk sekiyor,
Mutlu yeni çiftler, barak çekiyor;
Davul, zurna çaldý, havan, sözün yok!

Dallarda kumrular, oynaþýr durur,
Ellerde þans gani, gözünden vurur,
Dillerde can-cicim, ne kin, ne gurur;
Herkes dengin buldu, iþven, nazýn yok!

Yanýp söndü loþtu, neon ýþýklar,
Gülerek buluþtu, cümle aþýklar,
Bakiyeme düþtü, kâbuslar, þoklar;
Alem meþke daldý, neyin, sazýn yok!

Nehirde devrilen, sallar benimdi,
Kor harda savrulan, küller benimdi,
Baharda kývrýlan, dallar benimdi;
Yapraklarým soldu, yazýn, güzün yok!

Umrunda mý sanki, hasretlik, sýla?
Ey vefasýz sen ki, asýrlýk bela!
Sürüyor o dünkü, inatlýk hâlâ?
Gözüm yolda kaldý, çaban, tezin yok!

09.05.2020
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın: