Soluk Siyah

Bana siyah beyaz bir filmi hatýrlatýrsýn.
60’lar 70 ’leri Eski Ýstanbul oluverir ýslak kaldýrýmlar,
Balat’ da bir meyhane tabela rengi, kokusundan soluk,
fonda bir nihavend ile kemanýn dýþ sesleri içeri süngülenir.
Ne çok kafalar karýþýk gelinir oraya bilirsin.
An olur kimlik sorulur gibi mazeretin yoklanýr.
cesaret panzehiri zehirleyerek mi çoðaltýr?
Yoksa üretim fazlasý mý zehre bu cesareti verir?
Bilinmez. Memnun olmakla olmamak arasýnýn kendindenliði,
yol arkadaþýnýn maceraperestliði seni zorlamýþ,
sorular vestiyere teslim, gün artýk prizden çekilmiþtir.
Sonra bir iþportacý gibi küçük bir alaný sahiplenen
umudum, hayal tacirlerine sote bir yer gösterir.
Dinlenen aldýrmaz, dinleyen aldýrýr da taþýmaz.
Senin beni aldýrdýðýn yerden kendimi kaldýrýp attýðým gibi.
Arnavut kaldýrýmýnda kundura sesleri gülüþmelerle kesilir.
Saat, zamanýn fanusunda aklýný korumaya alýr.
Türevleri çoðaldýkça kederin, anlamlarý benzeþir kiþilerin bu saatlerde.
Resimler gibi çerçevelenir daðýnýk sokak arþivlenir. Süpürülür.
Ad koymasý kalýr isimsiz býrakýlmýþ onca karaktere, yazýya, sana
Gülümsemenin donduðu ana dek açýk olan Beyazperde ye
ýþýkçý, yer gösterici aranýr. Her yitikte saklý kalmýþ parça
yol olur, göz olur bakan. Eksik bir metin olur, kapýda davet
bekleyen nihavend bir hüznün arkadaþlýðý olur.
Hiç bitmeyecek bir film gibi güçlükle sonlanan...







Sosyal Medyada Paylaşın: