Çocukluğumun Ablatif Hali

insanlarý kaybettikleriyle tanýrým en iyi
herkes durmuþ bir kalbin anýsý kadar var!

çocukluk bir duruþtur
gençliði en iyi çürüten
anne sütü gibidir
gece uyunmaz eksikliðinden
ki kesilmiþ olsa da ýþýðý
býrakýrým kendimi
her ana tanrýça kültünde...

topraða düþürsek de ciðerin ateþini
O hep yanar öksüzlük bahçemizde,
ölüm bir yanýlgýdýr diyor motifli tülbentler
sayýsýz kalbi vardýr toprak ananýn
saymazsak kefenleri gelinlikler yerine
Ve düzeltmek için varým yine de
yeterki çocuk tanrýlar görmesin beni de!

kahýr çölünde her kum tanesi anýdýr
nasýl da zalimdir varlýðý çocuk cüssemde,
dua bir iþarettir tanrýya söylenen
sadece anne kokusuna adanan beden
gün doðumunda ödenen bedel ahti gibi
ciro edilir hem de aval’li...

yitiriyor masumiyetini
acýlý ruhla oynaþmalar
çocukluðum ile gençliðim arasýnda
ölüm var!

Sýðmadý varlýða
annemin söylemediði ne?

beklemiyorum artýk kal orada/// (çaktýrma)
fiildeki olumsuz eki diðerine kat üstsatýrda
göz kýrptým bak anne, hadi benimle oyna!

Sosyal Medyada Paylaşın: