Kanat...

Ellerimin kanatlarýný uçurdu...
Ne gökyüzü kaldý, ne de mavi.
Sýmsýcak bir hikayeydi adý...
Umuttu, düþtü, pembe rengi.
Seslendikçe dinlendiðim...
Dinledikçe seslendiðim.

En cesur yanýmdý...
Yanýmdaydý.

Ýki dizinin arasýna oturtup,
Saçlarýmý örerdi...
Kýrmýzý kurdelayý severdi...

Avazý çýktýðý kadar gülümseyen,
O türkü sustu yüreðimde.
Sustu göðsümün tavaný.
Uzun bir Yanlýzlýk çöktü bahtýmýn kýyýsýna,
Uzun bir karanlýk,
Yarým bir uyku.

Ne ellerim kaldý, ne dokunuþlar.
Bir liman aradým ,
Bir istasyon,
Bir gar...
Yoktu gözlerinin nemli sýðýnaðý.
Yoktu sýðýnaðým,
sýðýnacaðým...

Þimdilerde acýyan bir yaným var,
Ne terasý var ne de balkonu. 
Aðrýyan bir þiirim var...
Devrik bir sürü cümlem,
Daha söylenmemiþ bir kaç sözüm,
O gurbet türküm,
Üç nokta ile biten...

Dýþarda çocuklar gökyüzüyle oynuyor...
Mavi topluyor birisi...
Birisi o rüzgarýn sýrtýnda.
Dallarým kýrýlýyor...
Güz geldi anne! bedenim ölüyor.

Ellerimin kanatlarýný uçurdu...
Pencereme týrmandý, hüzün sarmaþýðý...
Pencerede hüzün...
Buðusunda hüzün...
O ev, bu sokak, þu þehir hüzün...
Ne çok büyüttün hasreti koynunda,
Ne çabuk gittin,
ben uyanmadan bahardan.

Yaram var gel...
Dizlerim...
En çok da yüreðim...
Kabuk ol gel.

Adý neydi o çiçek kokunun
O saydam teninin,
O bahar nefesinin...
Adý yok þimdilerde sensizliðin.
Bak! Eylül geldi...
Yýðýnlarca soðuk geldi...
Üþümek geldi içimden.
Güneþi ne zaman arasam evde yok,
Yerde yok, gökte yok.
Güz geldi diyorum anne! .
Adýmla geldi...
Ne dal býraktý ne bahar...

Hani uzun serbest bir þiire benzerdi gözlerin,
Ben yazardým rengini...
Bu þiirden de geçmedi
Ne bir tren, ne  bir gemi.

Neydi ki Anne!

Bir yoðun bakým ünitesinde yetmiþ iki gün...
Hadi uyan anne!
Uyansana!...

Vuslatý nereye sakladýn anne!!







Sosyal Medyada Paylaşın: