Güz yetisi...

Bir güz yetisi, dökülmeler...
Dalýndan düþünce haykýrýþ, kurur.
Uzaða adanýr soyu belli cümleler...
En çok da savrulanlar kurar,
En devrik sonlarý...

Susunca,
Bir baþka okunur kahýr...
Bir baþka dinler usta.
Bulaþýnca kalýr bir yerinde,
Yanýlgýnýn mürekkebi...

Bir güz yetisi, hayat...
Önce ölür,
sonra yaþayan takliti yapar.
Sýrf bu yüzdendir,
Mezarlarýn diriyle
Þehirlerin ölüyle beslenmesi,
Açlýk Ýnsanoðlunun mucizesi...

Bir güz yetisi, insan olmak...
Yara olmadan kabuðu özler,
Kabuða varmadan, yarayý.
Sesini ayný saatte,
Ayný hizada,
Batýdan býrakýr güneþe...
Güneþ, doðrudan doðar..

Sesi baþkadýr insanýn...
Çýðlýðý baþka.
Ya yaþý geçmiþtir,
Ya da içi.
Ya adýný bildiði bir sokaktadýr,
Ya da çýkmazlarda.
Mazlumdur bazen,
Bazen, gaddar.
Yahu elmada kurt olur da,
Ýnsanýn olmaz mý!...

Bir güz yetisi, çocuk olmak...
Uçurtma, yanlýzca tellere takýlýr sanýr.
Küçükken peþinden gezen karartýyý
Ne sandý kim bilir?
Büyüyünce,
Adý gölge!
Gölge mi?

Bir güz yetisi, sevi...
Bulmak,
Uzanmak,
Tutunmak,
Kaybetmek,
Aramak,

Ýlk icadý bulmaktý...
Hükümsüzdür!!.






Sosyal Medyada Paylaşın: