En az Yanım...

Güneþsizliðimi yazacaktým sana.
karanlýk, avuç içimdeki çizgilerle oynaþýrken.

Öykümü kulaklarý saðýr eden bir sesle,
o beyaz kir tutmaya yatkýn zarfýn gýrtlaðýna iliþtirip gönderecektim.
Olmadý...
Düþsüzlükten önce doðunca, öldüm.

Hayli oldu sen yarama asýlmayalý.
Kanatmayalý dilsiz düþlerin,
çýðlýk derilerini.
Az önce gitti kocaman ayaklý,
gün adlý cüce.
Yarým kaldý rüyamda koþtuðum devrik gözlerinin sonundaki bölüm...
Çünkü Ýkinci satýrda o þehre taþýndýk biz.
Iþýklarý göðün memelerinden sarkan baþka bir þehirden.

Dün kalsaydýn...
odamý boyatacaktým en kalabalýk cümleler kurup.
Virgül kokacaktý en baba Yerin...
Sonlarda, noktayla seviþecekti çocukluðum.

Dün,
o parkýn önünde gülümseyen,
yaramaz salýncaðý çekmeliydin.
Bir fotoðraf karesinde büyümeliydim belki.
Yada o karenin dýþýndan sarkýtýp bacaklarýmý çocuk kalmalýydým.
Büyümek, kocaman bir cümleydi...
Kurmam gerekti, kuramadým...
... Ali topu tut...
yok! bu deðildi.
Sosyal Medyada Paylaşın: