Topraktýr baðrýnda bin renk çiçeði gizleyen
Oysa ilk solan gülün, ’’al’’ ýnda kalmýþým ben!...
Kalbim bir yaralý kuþ, gökyüzünü özleyen
Uçamadan, aðacýn dalýnda kalmýþým ben!
Ufuklar, umudumu bir sýr misali saklar
Gözlerim gördüðünü yüreðine yasaklar
Yitik tebessümlerim, yanaðýmda tutsaklar
Mazinin bir hicranlý yýlýnda kalmýþým ben!...
Hani ’’zaman’’ derlerdi, ’’deva olur her nâra’’...
Sanki sýzýsý dinmez üç asýrlýk bir yara
Fakat, zeval düþmesin diye hatýralara
Bu bitmeyen hasretin, yolunda kalmýþým ben!...
Aþýlmaz zannettiðim ne çok dertleri aþtým
Kendimden bile kaçtým ne diyarlar dolaþtým
Hükmüm geçmedi Rabbim, belki bin kez uðraþtým
Gönlümü harap eden kulunda kalmýþým ben!...
....
..........Mürsel Emre Doðan.. 5 Aralýk 2017, Ýstanbul...