EL KADAR BİR ÇIĞLIKMIŞ SESİM

(Gerçeðin yerine neyi koyarsanýz o sizin gerçeðiniz olur)


bütün yollar detoneydi o yüzden gidemiyordum
hiçbir yere gidemiyordum
elimde bir kalemle kala kaldým yitik çaðýn ortasýnda
hüzünlü olmayý öðreten bir kalem
kalem ki ellerimin unutkanlýðýný düzeltiyordu

bir sahne koymuþlardý sýfýr noktasýný en iyi gören yere
yaþlý bir assolist gibi sahneye çýkmýþtý tarih
ve hatýrlatmýþtý sevgisizliðin insaný getirdiði o simsiyah noktayý
anladým ki sahip olduðum tek þey;
avucumun içine saklanan el kadar bir yaþama sevinci

týklým týklýmdý hiçler bulvarý ve kostümcü dükkânlarý
koþarak yanýma geldi anýlar sepetini taþýyan çocuk
dedi ki suyun alfabesiyle: “kalp üslup ustasýdýr
hiçbir þey dememiþtir hayatta onun diliyle konuþmayan”
bütün ömrümü toplayýp masanýn üzerine býraktý
gördüm; ömrümün sadece bir demet papatya ettiðini

onca affedilmez sözcük, onca anlam arayýþý,
onca hikâyeler denizi, onca iptal edilmiþ çiçek
onca kullanýlýp atýlmýþ saðýr edici hayat
kalbi kýlýç ve kan ve büyük ölülerle dolu insanlar
ah be dünya ne çok hakarete uðradýn

gidemiyordum detoneydi bütün istasyonlar
gülümseyiþ üretmiyordu bekleyenlerin yüzleri
tanrýnýn býçaklayarak öldürdüðü kentlerin birinden
baðýrdým o kadar yüksek sesle baðýrdým ki
gidip küçük bir cümlenin kýyýsýndan dinledim kendimi
el kadar bir çýðlýkmýþ sesim binalara çarpýp yere dökülen


Sosyal Medyada Paylaşın: