SONSUZLUK VE ZEYNO’NUN BİLİNÇALTI
(Zeyno bu yüzyýlýn neresindedir, bilmiyorum
Onu kaybettim bu kalpsiz yüzyýlýn içerisinde
Ama eminim ki ayaklarýný suya sarkýtýyordur þu anda
Bu onun için sonsuzluk kadar güzeldir)
bunlar yazýyordu çocukluðundan gelen
ve henüz düþ hakký kullanýlmayan bir mektupta
“anlar ve sonsuzluk” tan bahsediyoruz o sýrada
Zeyno, Zeyno’nun elleri ve ben
anlar sonsuzluðun parçacýklarýdýr diyorum
veya sonsuzluktan düþen parçacýklardýr
yeniden eline alýyor mektubu, kokluyor
“bir de” diyor Zeyno, bir de;
sonsuzluk bir þiirin içinde koþan ölümsüz atlardýr
sonra gözleri doluyor ve aðlamaya baþlýyor birden
çünkü hatýrlayýþ ýrmaðýndan geçiyoruz bir salýn üstünde
anýmsamýþtý kendisinden söz edildiðini uzak þiirlerin birinde
“kim bilir hangi yüzyýlda ayaklarýný suya sarkýtýp
yýldýzlarý izliyordur þu an” diye yazýlmýþtý son dizelerde
öyle yazýlmýþtý ve kaybolmuþtu yüzü
o gün uðramamýþlardý Zeyno’ya yüz ifadesi iþçileri
ve atlar öyle çok koþmuþlardý ki
ah o ruhsatsýz atlar, anlamýn hýzlý koþucularý!
insanýn içine yaðmur yaðýyor böyle olunca
gelip yanýmýza oturuyor tanrý taklidi yapan zaman
zaman; o kirli kumaþ
yýkandýkça daha çok kirlenen
kuþatýlmýþ sokaklarýn arasýndan geçiyor ýrmak
biz sulardan sesler toplayan o salýn üstündeyiz;
Zeyno, Zeyno’nun bilinçaltý ve ben
farkýnda deðil, ayaklarý ve kalbi suya deðiyor
az sonra eskimiþ evlere götürüyor bizi ýrmak
pencerede bir kadýn begonvillerle konuþuyor
hemen dibinde yaþlý bir çocuk duvara dayanmýþ
kadýn çocuktan yarým asýr büyük
hem kadýna bakýyor hem de duvara dayanmýþ
ben yosunlarla kaplý bir kayaya dayanmaktayým
Zeyno sýrtýmda taþýdýðým býçak izlerine dayanmakta
bütün bunlar gerçek bir hikâyeye dayanmaktadýr
bütün bunlar, ah! hikâyenin baþkenti olmalý
avuçlarýmýzda taþýdýðýmýz þu ütopya
bütün bunlar sevgi diyorum Zeyno’ya
önce gülümsüyor sonra mektubu elinden fýrlatýp;
ya onlarýnki diyor, onlarýnki ne!
öfkeleniyor, öfke yakýþýyor ona
kapýlarý kýrýp; postallarý, kar maskeleri
ve silahlarýyla girmiþlerdi içeri
bir baba baðýrmýþtý: kýzýmý öldürdü!
kýzýmý öldürdü, kýzýmý öldürdü! kýzýmý öldürdü!
herkes gördü ama kimse görmedi
kýzlarý katledilen babalar artýk baðýrmaktan yapýlmýþtýr
kýzýn saçlarýnda son bakýþa yüklenmiþ bir hoþ çakal
ve kýsa cümleler kurmak için kullanýlan çiçekler uçuþuyordu
(Lütfen galoþ giyer misiniz?)
(Dilek, ölüm, katiller ve galoþ)
öldürmek!
buydu onlarýnki
sonra þuydu: kin ve nefretin saltanatý!
insan kavramýný parçalayacak bir güce sahip olduklarý için
tanrýya þükredenlerdir onlar
Zeyno’nun göðsüne aðrý giriyor “hatýrlamaktan”
sulara karýþýp giden mektubun arkasýndan bakýyor
sonsuzluða karýþýp giden sesleri ýslanmýþ mektubun
kim bilir hangi yüzyýlda
zaman bükücü bir þair karþýlayacaktýr onu
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dramatik Buluntular Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.