AŞIRI HÜZÜNDEN ÖLEN KUŞLAR

biz kimin öyküsünden düþtük ki
bir eksikliðin sere serpe uzanýþýyýz böyle
kederli tutkular
sise batýrýlan sesler
bunlar hep düþünceye kurulan pusu

öyleyse seviþelim,
nasýl olsa ellerimiz manidarlýk baðýmlýsý

reddediþler masasý boþtu
ansýzýn baþkaldýrý ihtiyacýný tutup masaya koydum
herkes bakýþtý ve gülüþtü; hahahahaha!
hep böyle baþlardý büyük hissizlik

salondan çýkýp haritalarýn sesini dinledim dýþarýda
ve suyun akýþýna düþen o þeyi gördüm:
asla tamir edilemeyecek kalplerin gölgesini

sonra hüzün geldi ve baþköþeye oturdu: hoþ geldiniz!
kalkmadý bir daha oradan
hüzün artýk kalýcýydý
kalýcýydý kýrýlmýþ çocuklar ülkesinin baþkenti gibi
yüzüme yerleþmiþti hafifletici bir sebep olarak
ve ikide bir yürüyüþümü düzeltiyordu karanlýkta

karanlýk; bütün çaðlarýn en büyük yürüyüþ bozucusu
içinden ýrmak geçmeyenlerin
eþ zamanlý taþlarýn

yeni kelimeler deniyorum iyileþmek için
yeni anlamlar
yeni hisler

hatýrlýyorum bize bir rastlantý armaðan edilmiþti
mutsuzluk icat edilmeden önce
babam þöyle demiþti bir keresinde:
“sonbaharýn temsilcisiyiz biz
o yüzden bize öyle davranýyorlar”

yeni düþler deniyorum sonbaharýn onuru için
yeni sessizlikler, yeni aþýrýlýklar
daðýn belleðiyle düþünüyorum metropolün boþluðunda
“sana seslenmiyorum yüreðine sesleniyorum”
diyor anlam arayýþý, asla tamir edilemeyecek olana.
bildim artýk bildim; insan sýfýrýn kardeþidir




Sosyal Medyada Paylaşın: