Issýz bir sokakta buluþtu gölgelerimiz…
Önce gönlümüz düþtü yürüdüðümüz yollarda
sokaðýn kaldýrýmý Arnavut
ellerimizle kavuþtu sevda…
tenhaydý gözlerimiz buluþma öncesinde
ýslak caddelerde ýslýk kol gezerken
yalnýzlýk kendisiyle seviþir
þehir kendiyle yaþar
kendiyle öpüþürdü…
ruhlarýmýza düþen çýðlýðý emdikçe tenimiz
tutkuyla þekillendi parmaklarýmýzýn ucu
ikimizden bir kalp yarattýk
býraktýk dünleri geride
adýmlarýmýz ayný
düþlerimiz ikiz
aþkýn kaldýrýmlarýnda
sevgiden baþka iz býrakmaz ayaklarýmýz
birbirimize sýr
kalplerimize aynayýz
sevdadan yapýlmýþ çerçeveden yansýr aþkýn yüzü
gönül gözü olmayan göremez bizi
dilimizin baðý çözülür
düðümlenince ellerimiz…
siyah perdede iki beyaz gölge
dokunuyoruz dizelere
bir sokak lambasýnýn ýþýðýndan
dökülüyor içimizdeki pýrýltý
gecenin orta yerine…
sabaha yürürken yüreðimizdeki en deðerli yükümüzle
yansýyan siluetimizden
nasýl da aydýnlanýr içimizde karanlýk
gölgelerinde sarýlýr
sevgilenir düþlerimiz
sergilenir
sevgileþir yarýnýn güneþine…