Papyonlu acılar

Evcil bir acýnýn mayýna bastýðý kavgalý bir uykudan uyanýyorum.
Ellerim,
Ayaklarým,
Kollarým paramparça.
Kelimelerim topraða düþüyor, topraðý alýp yüzüme sürüyorum.
Teyemmüm;bilinç dýþý  zerreni zerrede aramaktýr.
Ne acý, merhametli bir aný olarak kalamamak.
Papyonlu bir ölüm gibi boylu boyunca uzanmak...
Þimdi;
Sen eskiyen bir ýrmak,
ben atýlmamýþ bir çýðlýk gibi hapsolmuþuz bir zaman parçasýnda.
Nereye dönsek cümlesinde  döngüsünü yitiriyor bütün anlamlar.
Mitolojik bir peygamber oluyorum sonra
Bazen týrnak içinde biraz Tanrý,
Yaralý bir aþký karþýdan karþýya geçiriyorum sýrtýmda.
Kahverengi bir atlasta kahverengi çocuklarým oluyor
Kahve rengi okþuyorum saçlarýný.
Korkuyorum sonra çocuk olmaktan
Gülüþü mekenþe kokulu bir annenin düþlerine kaçýyorum.
Ermeni bir taksi þoförünün camýna çarpan yaðmur tanesi gibi düþüyorum.
Mitolojilerle mutluyduk oysa


Pynst.
Sosyal Medyada Paylaşın: