ne çok dualar büyüttü bu çöl
fýrtýnalar, karanlýklar, aðýtlar
bir atým olsa
geçip gider miyim’i düþünüyorum
aç susuz insanlarý býrakýp
duvar dibinde
aldýrýþ etmeden kýzgýn güneþe
nerde yol açanlar kendilerine
bizi aðýrlamaz ki bu saray
ateþ yakamayýz donup kalsak
uzaktan bakarýz ancak ürkek, korkak
bir de bekçileri salacaklar üstümüze
sanki eþkýya olmuþ da iþsiz insan
hanlarýný saraylarýný yakacak
ne çok karanlýklar büyütür bu kol
yalnýz kendine uzanýr, kendini tutar
onundur bütün güzel maviler
denizler aylar
bizedir depremleri
okþar geçer onlarý
bütün sallantýlar
nasýl yürürüz kendimize
dilediðimiz yolda özgürce
nasýl yakarýz sokaðýn ýþýðýný
inanýn ýþýk bile tek elden
ister yakar, ister yakmaz
dilerse kapatýr gözlerimizi
kör eder
bu yerden çýkýþ var mý
heey umut
neredesin?
02. 02. 2020 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.