Hüzünbaz bir gecenin
ezana denk gelen sözlerinde
efkarý demliyorum
gözlerimin düþleri boþalttýðý yerde.
Geçmiþ zaman kipleri
týrmalýyor boðazýmý.
Pas tutan kalbim
yaþlý bir saat gibi gýcýrdýyor
karanlýklar içinde.
Iþýklar sönük
sözcükler donuk.
Öznesi ben olan
ömrümün sessizliðinde.
Ve;
Ýlk kar yaðýyor Ýstanbul’a
Kar yanýðý saçlarýný anýmsatýyor bana
Pus tutmuþ umutlar uyanýrken aþka
Çok sevip çok söyleyemediðimiz
suskun çocuklar duruyor karþýmda.
Ýçinden geçiyoruz bir sözcüðün
Kýrlangýç gibi..
Öznesi ’’Sen ’’olan.
Ekoseli puþine yaslanýyorum.
is gibi, sus gibi, hasret dolu.
Eriyor aramýzdaki buz parçalarý.
Gülümseyerek uyanýyorum
hüznümü ýslatan rüyadan.
Geçiyor göðsümden bulutlarýn en grisi
Ürpertiyor tenimi.
Dönmeyecek bir rüzgarýn nefesi.
.....
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.