Gönül
GÖNÜL
Gönül daim yücelerde gezersin
Beðenmediðine dudak bükersin,
Rüzgar misali her yerde esersin.
Neyleyim gönül neyleyim seni ben.
Riya da,kibir de sende bilirsin,
Olduðun gibi deðil rol edersin,
Umduðunu bulmaz isen küsersin,
Neyleyim gönül neyleyim seni ben
Gördüðün her çiçekte bal ararsýn
Her gördüðüne meyleder kanarsýn,
Kendinin közünde kendin yanarsýn
Neyleyim gönül neyleyim seni ben.
Laftan anlamazsýn söylesem boþa,
vara koþarsýn gelmezsin hiç boþa
Bahara yar olur, konmazsýn kýþa,
Neyleyim gönül neyleyim seni ben.
Kandým herkesin sözüne bilmeden
Gülmekti muradým ecel gelmeden
Gider Azâbi göz yaþýn silmeden
Neyleyim gönül neyleyim seni ben.
Süleyman KARACABEY
Sosyal Medyada Paylaşın:
Süleyman Karacabey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.