avuç içi kadar bir þeydi
hayatýn sev deyiþi, yüreðimin duyuþu
öylesine büyüttüm omuzlarýmda onu
bir yarýþ atý kiþnedi tenha arazimde
þiirden bir taht kurdu en baþtan sonuna dek
çizmek için sahnede gülen insan yüzünü
bahçesinde açtý en güzel yediveren gülleri
güzün solsa da yüzü yazý özlemle bekledi
bir mayýs salýncaðýnda kurdu en güzel düþleri de
öfkesi silemedi yalancý taht sahiplerini
köle edemedi hiç kimse bir tümceyi buyrukla
kelepçesi olamazdý gerçek sözlerin
ýþýktý ona uzanan ellere
söndürülmek istense de sürekli
sinekler výzýldar sonra çeker giderdi
tertemiz tepelerden çýkýp gelen suydu
kirletemezdi hiç bir ayak, sürekli deðiþeni
bakýþlarý dokunduðu kadar duruþu dik güzellikte
bir yontu deðildi oysa insan gözleri
kovamazdýn yanýndan bu canlý Afrodit’i
uzanýrdý elleri kararttýðýnda yüzünü güneþ
yaþamak sevdasý yansýrdý en ýssýz yüzüne
bize oynayamazdý kalbimiz, duymadýðýmýz bir oyunu
el çekmezdik sona ermeden yol
yaþamaktý...
27. 12. 2019 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.