SON FERMANIM

bu gece bir veda daha mý
açarak gözlerini yarýna
acýyan her derin yara..

umudu kýrýlmýþ sevda
buharlaþýp uçunca
bir baþkasýyla..

kanatlarýna dokunsam diyorum
o bembeyaz kanatlarýna
sessizce sokulsam diyorum
gönlünün baþ ucuna..

kahrediyor inan
ayný hayat içinde
bilirken varlýðýný
böyle ayrý gayrý..

göðsüme yaslan diyorum
olmasýn hiçbir ümitsizlik..

öyle okþayýp severken seni
düþlerimde kor tutarak
hissederek nefesini
ruhumun ta içinde..

sonra kendimizden geçerek
karýþýrýz rüyalara
sen benim yanýmda
ben senin hatrýnda..

hep böyle kalsak diyorum
hiç geçmese zaman
aðýrlaþýr sînemde ansýzýn
taþýdýðým yorgun caným..

bîkararým
ya bir gün görürsem
bakabilir miyim yüzüne?

son fermaným
sayýklarken adýný
periþaným þu soðuk akþamlarda..

sevmek seni usulca
kýrmadan özgürlüðünü
olmadan sahibi kalbinin
ne dehþetli yanma..

ayýrýrken hevesimi sevdalarýmdan
bak gölgelerin çýrýlçýplak
istesem dokunamam
kendime kurduðum tuzak..

aradým köþe bucak
hiç yoktu izin
sanki gaybdan bir tutsak
aðýr sorgularýn iç çekmiþliði..

nefesinle iyileþir yaralarým
dudaklarýnda diner hasretim
gel etme özde tüten
kendini kaybetmiþ bir sersemim..
Sosyal Medyada Paylaşın: