Ne gülene yâr oldu dünya ne aðlayana
Yüreklere hep hüzzam, yanaklara nem kaldý...
Bir heyulayla herkes savruldu dört bir yana
Çok bilmiþlere ahkâm ve þaire gam kaldý!...
...
Sýcacýk gönülleri buz olup dondurdular
Ýncittiler, virane bir eve döndürdüler
Aldýlar umutlarý, dumansýz söndürdüler
Bülbüle vuslatsýz dem, þaire elem kaldý!...
....
Kuþ tüyü yataklarda ömrünü geçirenler
Mazluma dert içinde bin derdi içirenler
Ve kendine vebalden hayaller biçirenler
Maðrura birçok kýdem, þaire erdem kaldý
...
Yokluðu yaþattýlar varlýkta iki göze
Güneþ doðarken hasret býraktýlar gündüze
Ama býrakmadýlar hiç kendi kendimize
Kör bir yaraya merhem, þaire özlem kaldý
...
Unutmuyorum.. vakti yayýyorum vaktine
Zeval düþürmüyorum gönlün kadim aktine
Umudu baðlýyorum sonsuzluk saatine
Dertsize koca alem, þaire kalem kaldý!...
...............
mürsel emre doðan, 2019 Kasým sonu, Ýstanbul...